Repertuar:

Bohaterami tego filmu są zabawki z dziecięcego pokoju. Zabawki, które ożywają, gdy tylko ludzie odwrócą od nich wzrok. Zabawki nie tylko mówią, myślą i czują, ale tak samo się kłócą, śmieją, boją, są zazdrosne, oszukują i romansują, czy wręcz mają kłopoty z tożsamością. Prym wśród zabawek wiedzie kowboj Chudy , ulubiona zabawka Andy'ego. Ale w dniu urodzin chłopca w pokoju zabaw pojawi się ktoś nowy. Jego przybycie zburzy panujące tam porządki, sprowadzając ze sobą sporo zamieszania i nowych kłopotów.

W "Teściach 3" wyczekiwany powrót do serii reżysera Jakuba Michalczuka słychać jeszcze jakby z korytarza albo sąsiedniego pokoju; jego donośny autorski głos i pewnie stawiane reżyserskie kroki składają się w wyraźny komunikat: "Kochani, jestem, wróciłem!" Językiem twórcy jest oczywiście ruch kamery, dlatego to właśnie mastershotem wita się z widzami jak ze starymi znajomymi, skrupulatnie rekonstruując charakterystyczne otwarcie oryginału sprzed czterech lat. Obiektyw ciasno dokleja do pleców zestresowanej pary bohaterów; idzie z nimi kuchennym zapleczem, potem po wąskich schodach do sali balowej, a w tle, jak w "Birdmanie" podgrywa perkusyjna jazzująca solówka. Zaniepokojonych po nieudanym sequelu z 2023 roku Michalczuk uspokaja więc już od pierwszej sceny – nie tylko jesteśmy znowu w domu, ale ten sam gospodarz polewa nam ten sam dowcipny trunek. Czterdzieści procent czystych wspomnień, toast na zdrowie polskiej komedii!

Świat jednak nie zatrzymał się w czasie; nawet w "Teściach" przesuwa się i starzeje. Na etapie trzeciego kolejnego odcinka zerkającego z pokoleniowej perspektywy na matrymonialne problemy zakochanych, młoda para musiała w końcu wymienić się obrączkami. Na całe szczęście dla producentów filmu, w Polsce jest wystarczająco dużo polaryzujących uroczystości i sakramentów, by w oparciu o nie z wytrwałością "Bondów" czy "Godzilli" tworzyć kolejne opowieści o klasowych resentymentach. Trzecia część serii sięga po chrzest, ale równie dobrze mogłaby chwycić się pogrzebu, komunii, czy wspólnie celebrowanej Wigilii – wszystkiego, co z okazji do zacieśnienia więzów może stać się pretekstem do ich poluzowania; zarzewiem ideologicznego sporu i pobudką do okopania się we własnej wyższości nad drugim. Tym razem teściowie-wrogowie stają do tej walki na różne odcienie pogardy w składach o zmienionym status quo. Andrzej (Marcin Dorociński) i Małgorzata (Maja Ostaszewska), wielmożni państwo ze stolicy, są w separacji: on wyjechał do Australii, gdzie z młodą modelką spłodził syna Stanleya (Noah Lucewicz), ona przepracowuje mężowskie porzucenie wsparta na ramieniu przyjaciółki Grażyny (Magdalena Popławska). Naprzeciw nich Wanda (Izabela Kuna) i Tadeusz (Adam Woronowicz) – kościółkowa reprezentacja ściany wschodniej – przechodzą swój własny małżeński kryzys o zaskakującym, seksualnym podłożu. Biorąc pod uwagę pokrewieństwo sytuacji obu poranionych par, "Teściowie 3" mogliby być filmem o przewrotnym połączeniu w bólu; historią empatycznego współczucia pokonującego nawet największe przepaści. Mogliby, ale nie są – bo nie byliby wówczas opowieścią o Polsce.

Wszystko przez to, że cykl spisany piórem Marka Modzelewskiego jest niejako zakładnikiem konfliktu, który nie może się skończyć. Komediowa siła "Teściów" tkwi bowiem w zderzaniu postaw budujących naszą współczesną, narodową polaryzację. To znaczy, że, aby bawić, bohaterowie serii muszą stać w miejscu lub kręcić się w kółko; z każdą kolejną częścią wracać do punktu wyjścia, czyli wyniosłego łypania na siebie spode łba. Zażegnanie tego tarcia – dające szanse na satysfakcjonujący rozwój zamkniętych na siebie nawzajem bohaterów – oznaczyłoby wytrącenie z dłoni twórców najważniejszego komediowego oręża i zgaszenie motoru napędzającego konsekwentnie całą serię. Ten dylemat najmocniej objawił się w "Teściach 2"; nieudanych także dlatego, że szansę na terapeutyczne zbliżenie Wandy i Małgorzaty zaprzepaszczono dla podgrzewania sporu dwóch wizji kobiecości. Asekuranckie powtarzanie jednego żartu kosztem wydeptania fabularnej ścieżki w jakimś określonym kierunku przeniosło wówczas stylową komedię w rejony męczącego kabaretonu.W tym sensie "Teściowie 3" są jak gdyby efektem kaca po wstydliwych błędach minionej nocy. Film Michalczuka diagnozuje problem poprzednika i rozwiązuje go na korzyść traktowanych z szacunkiem bohaterów. I chociaż rozgrywana komediowo pogarda wobec różnic dalej jest tu oczywiście zagnieżdżona w punkcie wyjścia – kryje się nawet w chrzestnych podarkach od babć, medaliku Matki Boskiej (babcia podlaska) i Azteckiego boga słońca (babcia warszawska) – twórcy wiedzą, że nie mogą dłużej trzymać swoich postaci w próżni. Po kilkudziesięciu minutach seansu pary popękane od prywatnych problemów same już jakby tracą werwę do jadowitych drwin. W kolejnych uszczypliwościach litują się nad sobą nawzajem, bo okazują się zbyt prostymi celami szydery. Ten proces detoksykacji na skutek izolowania się od konfliktu pozwala w spokoju przeżyć im swoją melancholię oraz przemyśleć dotychczasowe postawy. W konsekwencji "Teściowie 3" zdobywają się na przynajmniej kilka zaskakująco emocjonalnych rozmów o samotności, pożałowanych wyborach i niewygodzie uważnego życia. Wiele tu zdań zaświadczających o niespodziewanej samoświadomości bohaterów: o głębi tych przerysowanych, tylko pozornie jednowymiarowych charakterów, którą satyra dwóch poprzednich części z sukcesem sprowadzała do chodzących stereotypów.ie ma jednak nic za darmo. W konsekwencji dociążenia emocjonalnej wagi filmu, ta komediowa traci na siebie pomysł – nie mogąc oprzeć się na polaryzacji, wierzga nieumocowanymi, nieważkimi gagami, obecnymi w filmie dla podtrzymania gatunkowego alibi. Ten problem dotyczy przede wszystkim pierwszej połowy "Teściów 3", skupionej na przypomnieniu ostrych kontrastów i rozstawieniu kryzysów na filmowej szachownicy. Gdy te już są na swoich pozycjach, druga połowa może wyzwolić się z żartobliwej napinki, w centrum stawiając poważną sprawę: pracę nad odbudowaniem uleciałego szczęścia w pokiereszowanych relacjach. To cenne rozwiązanie, bo dowodzi autentyzmu uczucia i zrozumienia w stosunku do bohaterów, którego brakowało w poprzednich odsłonach serii – zorientowanych raczej na to, by widz nie mógł i aktywnie nie chciał utożsamić się ze schematami zachowań żadnej z par. 


W tym sensie, na etapie trzeciej części cyklu, Michalczuk i Modzelewski w końcu pozwalają filmowym teściom na dojrzały egoizm; czułe skupienie na sobie samych, przemodelowanie priorytetów, uwolnienie się od gniewu. W ten sposób postacie, w przededniu chrztu swojego wnuka, symbolicznie domykają etap rodzicielstwa i – co za tym idzie – zespolenia z jaskrawymi rolami przewrażliwionych matek i tonujących ojców. Proces ten dzieje się jakby przy okazji, choć twórcy sprytnie wplatają go w strukturę opowieści. W połowie, wraz z spokojnym przepływem komedii w dramat, młodzi znikają niby przypadkiem z obrazka, porzucając starych na pastwę ich własnych dylematów. To prowadzi oczywiście do kryzysu, zakończonego… chwilą na oddech. Bohaterowie spacerują wówczas po leśnych polanach, badają się nieśmiałymi spojrzeniami i szykują do trudnych rozmów, na które wcześniej nie mieli odwagi. W tych momentach warto im towarzyszyć. 

W "Teściach 3" wyczekiwany powrót do serii reżysera Jakuba Michalczuka słychać jeszcze jakby z korytarza albo sąsiedniego pokoju; jego donośny autorski głos i pewnie stawiane reżyserskie kroki składają się w wyraźny komunikat: "Kochani, jestem, wróciłem!" Językiem twórcy jest oczywiście ruch kamery, dlatego to właśnie mastershotem wita się z widzami jak ze starymi znajomymi, skrupulatnie rekonstruując charakterystyczne otwarcie oryginału sprzed czterech lat. Obiektyw ciasno dokleja do pleców zestresowanej pary bohaterów; idzie z nimi kuchennym zapleczem, potem po wąskich schodach do sali balowej, a w tle, jak w "Birdmanie" podgrywa perkusyjna jazzująca solówka. Zaniepokojonych po nieudanym sequelu z 2023 roku Michalczuk uspokaja więc już od pierwszej sceny – nie tylko jesteśmy znowu w domu, ale ten sam gospodarz polewa nam ten sam dowcipny trunek. Czterdzieści procent czystych wspomnień, toast na zdrowie polskiej komedii!

Świat jednak nie zatrzymał się w czasie; nawet w "Teściach" przesuwa się i starzeje. Na etapie trzeciego kolejnego odcinka zerkającego z pokoleniowej perspektywy na matrymonialne problemy zakochanych, młoda para musiała w końcu wymienić się obrączkami. Na całe szczęście dla producentów filmu, w Polsce jest wystarczająco dużo polaryzujących uroczystości i sakramentów, by w oparciu o nie z wytrwałością "Bondów" czy "Godzilli" tworzyć kolejne opowieści o klasowych resentymentach. Trzecia część serii sięga po chrzest, ale równie dobrze mogłaby chwycić się pogrzebu, komunii, czy wspólnie celebrowanej Wigilii – wszystkiego, co z okazji do zacieśnienia więzów może stać się pretekstem do ich poluzowania; zarzewiem ideologicznego sporu i pobudką do okopania się we własnej wyższości nad drugim. Tym razem teściowie-wrogowie stają do tej walki na różne odcienie pogardy w składach o zmienionym status quo. Andrzej (Marcin Dorociński) i Małgorzata (Maja Ostaszewska), wielmożni państwo ze stolicy, są w separacji: on wyjechał do Australii, gdzie z młodą modelką spłodził syna Stanleya (Noah Lucewicz), ona przepracowuje mężowskie porzucenie wsparta na ramieniu przyjaciółki Grażyny (Magdalena Popławska). Naprzeciw nich Wanda (Izabela Kuna) i Tadeusz (Adam Woronowicz) – kościółkowa reprezentacja ściany wschodniej – przechodzą swój własny małżeński kryzys o zaskakującym, seksualnym podłożu. Biorąc pod uwagę pokrewieństwo sytuacji obu poranionych par, "Teściowie 3" mogliby być filmem o przewrotnym połączeniu w bólu; historią empatycznego współczucia pokonującego nawet największe przepaści. Mogliby, ale nie są – bo nie byliby wówczas opowieścią o Polsce.

Wszystko przez to, że cykl spisany piórem Marka Modzelewskiego jest niejako zakładnikiem konfliktu, który nie może się skończyć. Komediowa siła "Teściów" tkwi bowiem w zderzaniu postaw budujących naszą współczesną, narodową polaryzację. To znaczy, że, aby bawić, bohaterowie serii muszą stać w miejscu lub kręcić się w kółko; z każdą kolejną częścią wracać do punktu wyjścia, czyli wyniosłego łypania na siebie spode łba. Zażegnanie tego tarcia – dające szanse na satysfakcjonujący rozwój zamkniętych na siebie nawzajem bohaterów – oznaczyłoby wytrącenie z dłoni twórców najważniejszego komediowego oręża i zgaszenie motoru napędzającego konsekwentnie całą serię. Ten dylemat najmocniej objawił się w "Teściach 2"; nieudanych także dlatego, że szansę na terapeutyczne zbliżenie Wandy i Małgorzaty zaprzepaszczono dla podgrzewania sporu dwóch wizji kobiecości. Asekuranckie powtarzanie jednego żartu kosztem wydeptania fabularnej ścieżki w jakimś określonym kierunku przeniosło wówczas stylową komedię w rejony męczącego kabaretonu.W tym sensie "Teściowie 3" są jak gdyby efektem kaca po wstydliwych błędach minionej nocy. Film Michalczuka diagnozuje problem poprzednika i rozwiązuje go na korzyść traktowanych z szacunkiem bohaterów. I chociaż rozgrywana komediowo pogarda wobec różnic dalej jest tu oczywiście zagnieżdżona w punkcie wyjścia – kryje się nawet w chrzestnych podarkach od babć, medaliku Matki Boskiej (babcia podlaska) i Azteckiego boga słońca (babcia warszawska) – twórcy wiedzą, że nie mogą dłużej trzymać swoich postaci w próżni. Po kilkudziesięciu minutach seansu pary popękane od prywatnych problemów same już jakby tracą werwę do jadowitych drwin. W kolejnych uszczypliwościach litują się nad sobą nawzajem, bo okazują się zbyt prostymi celami szydery. Ten proces detoksykacji na skutek izolowania się od konfliktu pozwala w spokoju przeżyć im swoją melancholię oraz przemyśleć dotychczasowe postawy. W konsekwencji "Teściowie 3" zdobywają się na przynajmniej kilka zaskakująco emocjonalnych rozmów o samotności, pożałowanych wyborach i niewygodzie uważnego życia. Wiele tu zdań zaświadczających o niespodziewanej samoświadomości bohaterów: o głębi tych przerysowanych, tylko pozornie jednowymiarowych charakterów, którą satyra dwóch poprzednich części z sukcesem sprowadzała do chodzących stereotypów.ie ma jednak nic za darmo. W konsekwencji dociążenia emocjonalnej wagi filmu, ta komediowa traci na siebie pomysł – nie mogąc oprzeć się na polaryzacji, wierzga nieumocowanymi, nieważkimi gagami, obecnymi w filmie dla podtrzymania gatunkowego alibi. Ten problem dotyczy przede wszystkim pierwszej połowy "Teściów 3", skupionej na przypomnieniu ostrych kontrastów i rozstawieniu kryzysów na filmowej szachownicy. Gdy te już są na swoich pozycjach, druga połowa może wyzwolić się z żartobliwej napinki, w centrum stawiając poważną sprawę: pracę nad odbudowaniem uleciałego szczęścia w pokiereszowanych relacjach. To cenne rozwiązanie, bo dowodzi autentyzmu uczucia i zrozumienia w stosunku do bohaterów, którego brakowało w poprzednich odsłonach serii – zorientowanych raczej na to, by widz nie mógł i aktywnie nie chciał utożsamić się ze schematami zachowań żadnej z par. 


W tym sensie, na etapie trzeciej części cyklu, Michalczuk i Modzelewski w końcu pozwalają filmowym teściom na dojrzały egoizm; czułe skupienie na sobie samych, przemodelowanie priorytetów, uwolnienie się od gniewu. W ten sposób postacie, w przededniu chrztu swojego wnuka, symbolicznie domykają etap rodzicielstwa i – co za tym idzie – zespolenia z jaskrawymi rolami przewrażliwionych matek i tonujących ojców. Proces ten dzieje się jakby przy okazji, choć twórcy sprytnie wplatają go w strukturę opowieści. W połowie, wraz z spokojnym przepływem komedii w dramat, młodzi znikają niby przypadkiem z obrazka, porzucając starych na pastwę ich własnych dylematów. To prowadzi oczywiście do kryzysu, zakończonego… chwilą na oddech. Bohaterowie spacerują wówczas po leśnych polanach, badają się nieśmiałymi spojrzeniami i szykują do trudnych rozmów, na które wcześniej nie mieli odwagi. W tych momentach warto im towarzyszyć. 

Bohaterami tego filmu są zabawki z dziecięcego pokoju. Zabawki, które ożywają, gdy tylko ludzie odwrócą od nich wzrok. Zabawki nie tylko mówią, myślą i czują, ale tak samo się kłócą, śmieją, boją, są zazdrosne, oszukują i romansują, czy wręcz mają kłopoty z tożsamością. Prym wśród zabawek wiedzie kowboj Chudy , ulubiona zabawka Andy'ego. Ale w dniu urodzin chłopca w pokoju zabaw pojawi się ktoś nowy. Jego przybycie zburzy panujące tam porządki, sprowadzając ze sobą sporo zamieszania i nowych kłopotów.

W "Teściach 3" wyczekiwany powrót do serii reżysera Jakuba Michalczuka słychać jeszcze jakby z korytarza albo sąsiedniego pokoju; jego donośny autorski głos i pewnie stawiane reżyserskie kroki składają się w wyraźny komunikat: "Kochani, jestem, wróciłem!" Językiem twórcy jest oczywiście ruch kamery, dlatego to właśnie mastershotem wita się z widzami jak ze starymi znajomymi, skrupulatnie rekonstruując charakterystyczne otwarcie oryginału sprzed czterech lat. Obiektyw ciasno dokleja do pleców zestresowanej pary bohaterów; idzie z nimi kuchennym zapleczem, potem po wąskich schodach do sali balowej, a w tle, jak w "Birdmanie" podgrywa perkusyjna jazzująca solówka. Zaniepokojonych po nieudanym sequelu z 2023 roku Michalczuk uspokaja więc już od pierwszej sceny – nie tylko jesteśmy znowu w domu, ale ten sam gospodarz polewa nam ten sam dowcipny trunek. Czterdzieści procent czystych wspomnień, toast na zdrowie polskiej komedii!

Świat jednak nie zatrzymał się w czasie; nawet w "Teściach" przesuwa się i starzeje. Na etapie trzeciego kolejnego odcinka zerkającego z pokoleniowej perspektywy na matrymonialne problemy zakochanych, młoda para musiała w końcu wymienić się obrączkami. Na całe szczęście dla producentów filmu, w Polsce jest wystarczająco dużo polaryzujących uroczystości i sakramentów, by w oparciu o nie z wytrwałością "Bondów" czy "Godzilli" tworzyć kolejne opowieści o klasowych resentymentach. Trzecia część serii sięga po chrzest, ale równie dobrze mogłaby chwycić się pogrzebu, komunii, czy wspólnie celebrowanej Wigilii – wszystkiego, co z okazji do zacieśnienia więzów może stać się pretekstem do ich poluzowania; zarzewiem ideologicznego sporu i pobudką do okopania się we własnej wyższości nad drugim. Tym razem teściowie-wrogowie stają do tej walki na różne odcienie pogardy w składach o zmienionym status quo. Andrzej (Marcin Dorociński) i Małgorzata (Maja Ostaszewska), wielmożni państwo ze stolicy, są w separacji: on wyjechał do Australii, gdzie z młodą modelką spłodził syna Stanleya (Noah Lucewicz), ona przepracowuje mężowskie porzucenie wsparta na ramieniu przyjaciółki Grażyny (Magdalena Popławska). Naprzeciw nich Wanda (Izabela Kuna) i Tadeusz (Adam Woronowicz) – kościółkowa reprezentacja ściany wschodniej – przechodzą swój własny małżeński kryzys o zaskakującym, seksualnym podłożu. Biorąc pod uwagę pokrewieństwo sytuacji obu poranionych par, "Teściowie 3" mogliby być filmem o przewrotnym połączeniu w bólu; historią empatycznego współczucia pokonującego nawet największe przepaści. Mogliby, ale nie są – bo nie byliby wówczas opowieścią o Polsce.

Wszystko przez to, że cykl spisany piórem Marka Modzelewskiego jest niejako zakładnikiem konfliktu, który nie może się skończyć. Komediowa siła "Teściów" tkwi bowiem w zderzaniu postaw budujących naszą współczesną, narodową polaryzację. To znaczy, że, aby bawić, bohaterowie serii muszą stać w miejscu lub kręcić się w kółko; z każdą kolejną częścią wracać do punktu wyjścia, czyli wyniosłego łypania na siebie spode łba. Zażegnanie tego tarcia – dające szanse na satysfakcjonujący rozwój zamkniętych na siebie nawzajem bohaterów – oznaczyłoby wytrącenie z dłoni twórców najważniejszego komediowego oręża i zgaszenie motoru napędzającego konsekwentnie całą serię. Ten dylemat najmocniej objawił się w "Teściach 2"; nieudanych także dlatego, że szansę na terapeutyczne zbliżenie Wandy i Małgorzaty zaprzepaszczono dla podgrzewania sporu dwóch wizji kobiecości. Asekuranckie powtarzanie jednego żartu kosztem wydeptania fabularnej ścieżki w jakimś określonym kierunku przeniosło wówczas stylową komedię w rejony męczącego kabaretonu.W tym sensie "Teściowie 3" są jak gdyby efektem kaca po wstydliwych błędach minionej nocy. Film Michalczuka diagnozuje problem poprzednika i rozwiązuje go na korzyść traktowanych z szacunkiem bohaterów. I chociaż rozgrywana komediowo pogarda wobec różnic dalej jest tu oczywiście zagnieżdżona w punkcie wyjścia – kryje się nawet w chrzestnych podarkach od babć, medaliku Matki Boskiej (babcia podlaska) i Azteckiego boga słońca (babcia warszawska) – twórcy wiedzą, że nie mogą dłużej trzymać swoich postaci w próżni. Po kilkudziesięciu minutach seansu pary popękane od prywatnych problemów same już jakby tracą werwę do jadowitych drwin. W kolejnych uszczypliwościach litują się nad sobą nawzajem, bo okazują się zbyt prostymi celami szydery. Ten proces detoksykacji na skutek izolowania się od konfliktu pozwala w spokoju przeżyć im swoją melancholię oraz przemyśleć dotychczasowe postawy. W konsekwencji "Teściowie 3" zdobywają się na przynajmniej kilka zaskakująco emocjonalnych rozmów o samotności, pożałowanych wyborach i niewygodzie uważnego życia. Wiele tu zdań zaświadczających o niespodziewanej samoświadomości bohaterów: o głębi tych przerysowanych, tylko pozornie jednowymiarowych charakterów, którą satyra dwóch poprzednich części z sukcesem sprowadzała do chodzących stereotypów.ie ma jednak nic za darmo. W konsekwencji dociążenia emocjonalnej wagi filmu, ta komediowa traci na siebie pomysł – nie mogąc oprzeć się na polaryzacji, wierzga nieumocowanymi, nieważkimi gagami, obecnymi w filmie dla podtrzymania gatunkowego alibi. Ten problem dotyczy przede wszystkim pierwszej połowy "Teściów 3", skupionej na przypomnieniu ostrych kontrastów i rozstawieniu kryzysów na filmowej szachownicy. Gdy te już są na swoich pozycjach, druga połowa może wyzwolić się z żartobliwej napinki, w centrum stawiając poważną sprawę: pracę nad odbudowaniem uleciałego szczęścia w pokiereszowanych relacjach. To cenne rozwiązanie, bo dowodzi autentyzmu uczucia i zrozumienia w stosunku do bohaterów, którego brakowało w poprzednich odsłonach serii – zorientowanych raczej na to, by widz nie mógł i aktywnie nie chciał utożsamić się ze schematami zachowań żadnej z par. 


W tym sensie, na etapie trzeciej części cyklu, Michalczuk i Modzelewski w końcu pozwalają filmowym teściom na dojrzały egoizm; czułe skupienie na sobie samych, przemodelowanie priorytetów, uwolnienie się od gniewu. W ten sposób postacie, w przededniu chrztu swojego wnuka, symbolicznie domykają etap rodzicielstwa i – co za tym idzie – zespolenia z jaskrawymi rolami przewrażliwionych matek i tonujących ojców. Proces ten dzieje się jakby przy okazji, choć twórcy sprytnie wplatają go w strukturę opowieści. W połowie, wraz z spokojnym przepływem komedii w dramat, młodzi znikają niby przypadkiem z obrazka, porzucając starych na pastwę ich własnych dylematów. To prowadzi oczywiście do kryzysu, zakończonego… chwilą na oddech. Bohaterowie spacerują wówczas po leśnych polanach, badają się nieśmiałymi spojrzeniami i szykują do trudnych rozmów, na które wcześniej nie mieli odwagi. W tych momentach warto im towarzyszyć. 

W "Teściach 3" wyczekiwany powrót do serii reżysera Jakuba Michalczuka słychać jeszcze jakby z korytarza albo sąsiedniego pokoju; jego donośny autorski głos i pewnie stawiane reżyserskie kroki składają się w wyraźny komunikat: "Kochani, jestem, wróciłem!" Językiem twórcy jest oczywiście ruch kamery, dlatego to właśnie mastershotem wita się z widzami jak ze starymi znajomymi, skrupulatnie rekonstruując charakterystyczne otwarcie oryginału sprzed czterech lat. Obiektyw ciasno dokleja do pleców zestresowanej pary bohaterów; idzie z nimi kuchennym zapleczem, potem po wąskich schodach do sali balowej, a w tle, jak w "Birdmanie" podgrywa perkusyjna jazzująca solówka. Zaniepokojonych po nieudanym sequelu z 2023 roku Michalczuk uspokaja więc już od pierwszej sceny – nie tylko jesteśmy znowu w domu, ale ten sam gospodarz polewa nam ten sam dowcipny trunek. Czterdzieści procent czystych wspomnień, toast na zdrowie polskiej komedii!

Świat jednak nie zatrzymał się w czasie; nawet w "Teściach" przesuwa się i starzeje. Na etapie trzeciego kolejnego odcinka zerkającego z pokoleniowej perspektywy na matrymonialne problemy zakochanych, młoda para musiała w końcu wymienić się obrączkami. Na całe szczęście dla producentów filmu, w Polsce jest wystarczająco dużo polaryzujących uroczystości i sakramentów, by w oparciu o nie z wytrwałością "Bondów" czy "Godzilli" tworzyć kolejne opowieści o klasowych resentymentach. Trzecia część serii sięga po chrzest, ale równie dobrze mogłaby chwycić się pogrzebu, komunii, czy wspólnie celebrowanej Wigilii – wszystkiego, co z okazji do zacieśnienia więzów może stać się pretekstem do ich poluzowania; zarzewiem ideologicznego sporu i pobudką do okopania się we własnej wyższości nad drugim. Tym razem teściowie-wrogowie stają do tej walki na różne odcienie pogardy w składach o zmienionym status quo. Andrzej (Marcin Dorociński) i Małgorzata (Maja Ostaszewska), wielmożni państwo ze stolicy, są w separacji: on wyjechał do Australii, gdzie z młodą modelką spłodził syna Stanleya (Noah Lucewicz), ona przepracowuje mężowskie porzucenie wsparta na ramieniu przyjaciółki Grażyny (Magdalena Popławska). Naprzeciw nich Wanda (Izabela Kuna) i Tadeusz (Adam Woronowicz) – kościółkowa reprezentacja ściany wschodniej – przechodzą swój własny małżeński kryzys o zaskakującym, seksualnym podłożu. Biorąc pod uwagę pokrewieństwo sytuacji obu poranionych par, "Teściowie 3" mogliby być filmem o przewrotnym połączeniu w bólu; historią empatycznego współczucia pokonującego nawet największe przepaści. Mogliby, ale nie są – bo nie byliby wówczas opowieścią o Polsce.

Wszystko przez to, że cykl spisany piórem Marka Modzelewskiego jest niejako zakładnikiem konfliktu, który nie może się skończyć. Komediowa siła "Teściów" tkwi bowiem w zderzaniu postaw budujących naszą współczesną, narodową polaryzację. To znaczy, że, aby bawić, bohaterowie serii muszą stać w miejscu lub kręcić się w kółko; z każdą kolejną częścią wracać do punktu wyjścia, czyli wyniosłego łypania na siebie spode łba. Zażegnanie tego tarcia – dające szanse na satysfakcjonujący rozwój zamkniętych na siebie nawzajem bohaterów – oznaczyłoby wytrącenie z dłoni twórców najważniejszego komediowego oręża i zgaszenie motoru napędzającego konsekwentnie całą serię. Ten dylemat najmocniej objawił się w "Teściach 2"; nieudanych także dlatego, że szansę na terapeutyczne zbliżenie Wandy i Małgorzaty zaprzepaszczono dla podgrzewania sporu dwóch wizji kobiecości. Asekuranckie powtarzanie jednego żartu kosztem wydeptania fabularnej ścieżki w jakimś określonym kierunku przeniosło wówczas stylową komedię w rejony męczącego kabaretonu.W tym sensie "Teściowie 3" są jak gdyby efektem kaca po wstydliwych błędach minionej nocy. Film Michalczuka diagnozuje problem poprzednika i rozwiązuje go na korzyść traktowanych z szacunkiem bohaterów. I chociaż rozgrywana komediowo pogarda wobec różnic dalej jest tu oczywiście zagnieżdżona w punkcie wyjścia – kryje się nawet w chrzestnych podarkach od babć, medaliku Matki Boskiej (babcia podlaska) i Azteckiego boga słońca (babcia warszawska) – twórcy wiedzą, że nie mogą dłużej trzymać swoich postaci w próżni. Po kilkudziesięciu minutach seansu pary popękane od prywatnych problemów same już jakby tracą werwę do jadowitych drwin. W kolejnych uszczypliwościach litują się nad sobą nawzajem, bo okazują się zbyt prostymi celami szydery. Ten proces detoksykacji na skutek izolowania się od konfliktu pozwala w spokoju przeżyć im swoją melancholię oraz przemyśleć dotychczasowe postawy. W konsekwencji "Teściowie 3" zdobywają się na przynajmniej kilka zaskakująco emocjonalnych rozmów o samotności, pożałowanych wyborach i niewygodzie uważnego życia. Wiele tu zdań zaświadczających o niespodziewanej samoświadomości bohaterów: o głębi tych przerysowanych, tylko pozornie jednowymiarowych charakterów, którą satyra dwóch poprzednich części z sukcesem sprowadzała do chodzących stereotypów.ie ma jednak nic za darmo. W konsekwencji dociążenia emocjonalnej wagi filmu, ta komediowa traci na siebie pomysł – nie mogąc oprzeć się na polaryzacji, wierzga nieumocowanymi, nieważkimi gagami, obecnymi w filmie dla podtrzymania gatunkowego alibi. Ten problem dotyczy przede wszystkim pierwszej połowy "Teściów 3", skupionej na przypomnieniu ostrych kontrastów i rozstawieniu kryzysów na filmowej szachownicy. Gdy te już są na swoich pozycjach, druga połowa może wyzwolić się z żartobliwej napinki, w centrum stawiając poważną sprawę: pracę nad odbudowaniem uleciałego szczęścia w pokiereszowanych relacjach. To cenne rozwiązanie, bo dowodzi autentyzmu uczucia i zrozumienia w stosunku do bohaterów, którego brakowało w poprzednich odsłonach serii – zorientowanych raczej na to, by widz nie mógł i aktywnie nie chciał utożsamić się ze schematami zachowań żadnej z par. 


W tym sensie, na etapie trzeciej części cyklu, Michalczuk i Modzelewski w końcu pozwalają filmowym teściom na dojrzały egoizm; czułe skupienie na sobie samych, przemodelowanie priorytetów, uwolnienie się od gniewu. W ten sposób postacie, w przededniu chrztu swojego wnuka, symbolicznie domykają etap rodzicielstwa i – co za tym idzie – zespolenia z jaskrawymi rolami przewrażliwionych matek i tonujących ojców. Proces ten dzieje się jakby przy okazji, choć twórcy sprytnie wplatają go w strukturę opowieści. W połowie, wraz z spokojnym przepływem komedii w dramat, młodzi znikają niby przypadkiem z obrazka, porzucając starych na pastwę ich własnych dylematów. To prowadzi oczywiście do kryzysu, zakończonego… chwilą na oddech. Bohaterowie spacerują wówczas po leśnych polanach, badają się nieśmiałymi spojrzeniami i szykują do trudnych rozmów, na które wcześniej nie mieli odwagi. W tych momentach warto im towarzyszyć. 

Bohaterami tego filmu są zabawki z dziecięcego pokoju. Zabawki, które ożywają, gdy tylko ludzie odwrócą od nich wzrok. Zabawki nie tylko mówią, myślą i czują, ale tak samo się kłócą, śmieją, boją, są zazdrosne, oszukują i romansują, czy wręcz mają kłopoty z tożsamością. Prym wśród zabawek wiedzie kowboj Chudy , ulubiona zabawka Andy'ego. Ale w dniu urodzin chłopca w pokoju zabaw pojawi się ktoś nowy. Jego przybycie zburzy panujące tam porządki, sprowadzając ze sobą sporo zamieszania i nowych kłopotów.

W "Teściach 3" wyczekiwany powrót do serii reżysera Jakuba Michalczuka słychać jeszcze jakby z korytarza albo sąsiedniego pokoju; jego donośny autorski głos i pewnie stawiane reżyserskie kroki składają się w wyraźny komunikat: "Kochani, jestem, wróciłem!" Językiem twórcy jest oczywiście ruch kamery, dlatego to właśnie mastershotem wita się z widzami jak ze starymi znajomymi, skrupulatnie rekonstruując charakterystyczne otwarcie oryginału sprzed czterech lat. Obiektyw ciasno dokleja do pleców zestresowanej pary bohaterów; idzie z nimi kuchennym zapleczem, potem po wąskich schodach do sali balowej, a w tle, jak w "Birdmanie" podgrywa perkusyjna jazzująca solówka. Zaniepokojonych po nieudanym sequelu z 2023 roku Michalczuk uspokaja więc już od pierwszej sceny – nie tylko jesteśmy znowu w domu, ale ten sam gospodarz polewa nam ten sam dowcipny trunek. Czterdzieści procent czystych wspomnień, toast na zdrowie polskiej komedii!

Świat jednak nie zatrzymał się w czasie; nawet w "Teściach" przesuwa się i starzeje. Na etapie trzeciego kolejnego odcinka zerkającego z pokoleniowej perspektywy na matrymonialne problemy zakochanych, młoda para musiała w końcu wymienić się obrączkami. Na całe szczęście dla producentów filmu, w Polsce jest wystarczająco dużo polaryzujących uroczystości i sakramentów, by w oparciu o nie z wytrwałością "Bondów" czy "Godzilli" tworzyć kolejne opowieści o klasowych resentymentach. Trzecia część serii sięga po chrzest, ale równie dobrze mogłaby chwycić się pogrzebu, komunii, czy wspólnie celebrowanej Wigilii – wszystkiego, co z okazji do zacieśnienia więzów może stać się pretekstem do ich poluzowania; zarzewiem ideologicznego sporu i pobudką do okopania się we własnej wyższości nad drugim. Tym razem teściowie-wrogowie stają do tej walki na różne odcienie pogardy w składach o zmienionym status quo. Andrzej (Marcin Dorociński) i Małgorzata (Maja Ostaszewska), wielmożni państwo ze stolicy, są w separacji: on wyjechał do Australii, gdzie z młodą modelką spłodził syna Stanleya (Noah Lucewicz), ona przepracowuje mężowskie porzucenie wsparta na ramieniu przyjaciółki Grażyny (Magdalena Popławska). Naprzeciw nich Wanda (Izabela Kuna) i Tadeusz (Adam Woronowicz) – kościółkowa reprezentacja ściany wschodniej – przechodzą swój własny małżeński kryzys o zaskakującym, seksualnym podłożu. Biorąc pod uwagę pokrewieństwo sytuacji obu poranionych par, "Teściowie 3" mogliby być filmem o przewrotnym połączeniu w bólu; historią empatycznego współczucia pokonującego nawet największe przepaści. Mogliby, ale nie są – bo nie byliby wówczas opowieścią o Polsce.

Wszystko przez to, że cykl spisany piórem Marka Modzelewskiego jest niejako zakładnikiem konfliktu, który nie może się skończyć. Komediowa siła "Teściów" tkwi bowiem w zderzaniu postaw budujących naszą współczesną, narodową polaryzację. To znaczy, że, aby bawić, bohaterowie serii muszą stać w miejscu lub kręcić się w kółko; z każdą kolejną częścią wracać do punktu wyjścia, czyli wyniosłego łypania na siebie spode łba. Zażegnanie tego tarcia – dające szanse na satysfakcjonujący rozwój zamkniętych na siebie nawzajem bohaterów – oznaczyłoby wytrącenie z dłoni twórców najważniejszego komediowego oręża i zgaszenie motoru napędzającego konsekwentnie całą serię. Ten dylemat najmocniej objawił się w "Teściach 2"; nieudanych także dlatego, że szansę na terapeutyczne zbliżenie Wandy i Małgorzaty zaprzepaszczono dla podgrzewania sporu dwóch wizji kobiecości. Asekuranckie powtarzanie jednego żartu kosztem wydeptania fabularnej ścieżki w jakimś określonym kierunku przeniosło wówczas stylową komedię w rejony męczącego kabaretonu.W tym sensie "Teściowie 3" są jak gdyby efektem kaca po wstydliwych błędach minionej nocy. Film Michalczuka diagnozuje problem poprzednika i rozwiązuje go na korzyść traktowanych z szacunkiem bohaterów. I chociaż rozgrywana komediowo pogarda wobec różnic dalej jest tu oczywiście zagnieżdżona w punkcie wyjścia – kryje się nawet w chrzestnych podarkach od babć, medaliku Matki Boskiej (babcia podlaska) i Azteckiego boga słońca (babcia warszawska) – twórcy wiedzą, że nie mogą dłużej trzymać swoich postaci w próżni. Po kilkudziesięciu minutach seansu pary popękane od prywatnych problemów same już jakby tracą werwę do jadowitych drwin. W kolejnych uszczypliwościach litują się nad sobą nawzajem, bo okazują się zbyt prostymi celami szydery. Ten proces detoksykacji na skutek izolowania się od konfliktu pozwala w spokoju przeżyć im swoją melancholię oraz przemyśleć dotychczasowe postawy. W konsekwencji "Teściowie 3" zdobywają się na przynajmniej kilka zaskakująco emocjonalnych rozmów o samotności, pożałowanych wyborach i niewygodzie uważnego życia. Wiele tu zdań zaświadczających o niespodziewanej samoświadomości bohaterów: o głębi tych przerysowanych, tylko pozornie jednowymiarowych charakterów, którą satyra dwóch poprzednich części z sukcesem sprowadzała do chodzących stereotypów.ie ma jednak nic za darmo. W konsekwencji dociążenia emocjonalnej wagi filmu, ta komediowa traci na siebie pomysł – nie mogąc oprzeć się na polaryzacji, wierzga nieumocowanymi, nieważkimi gagami, obecnymi w filmie dla podtrzymania gatunkowego alibi. Ten problem dotyczy przede wszystkim pierwszej połowy "Teściów 3", skupionej na przypomnieniu ostrych kontrastów i rozstawieniu kryzysów na filmowej szachownicy. Gdy te już są na swoich pozycjach, druga połowa może wyzwolić się z żartobliwej napinki, w centrum stawiając poważną sprawę: pracę nad odbudowaniem uleciałego szczęścia w pokiereszowanych relacjach. To cenne rozwiązanie, bo dowodzi autentyzmu uczucia i zrozumienia w stosunku do bohaterów, którego brakowało w poprzednich odsłonach serii – zorientowanych raczej na to, by widz nie mógł i aktywnie nie chciał utożsamić się ze schematami zachowań żadnej z par. 


W tym sensie, na etapie trzeciej części cyklu, Michalczuk i Modzelewski w końcu pozwalają filmowym teściom na dojrzały egoizm; czułe skupienie na sobie samych, przemodelowanie priorytetów, uwolnienie się od gniewu. W ten sposób postacie, w przededniu chrztu swojego wnuka, symbolicznie domykają etap rodzicielstwa i – co za tym idzie – zespolenia z jaskrawymi rolami przewrażliwionych matek i tonujących ojców. Proces ten dzieje się jakby przy okazji, choć twórcy sprytnie wplatają go w strukturę opowieści. W połowie, wraz z spokojnym przepływem komedii w dramat, młodzi znikają niby przypadkiem z obrazka, porzucając starych na pastwę ich własnych dylematów. To prowadzi oczywiście do kryzysu, zakończonego… chwilą na oddech. Bohaterowie spacerują wówczas po leśnych polanach, badają się nieśmiałymi spojrzeniami i szykują do trudnych rozmów, na które wcześniej nie mieli odwagi. W tych momentach warto im towarzyszyć. 

W "Teściach 3" wyczekiwany powrót do serii reżysera Jakuba Michalczuka słychać jeszcze jakby z korytarza albo sąsiedniego pokoju; jego donośny autorski głos i pewnie stawiane reżyserskie kroki składają się w wyraźny komunikat: "Kochani, jestem, wróciłem!" Językiem twórcy jest oczywiście ruch kamery, dlatego to właśnie mastershotem wita się z widzami jak ze starymi znajomymi, skrupulatnie rekonstruując charakterystyczne otwarcie oryginału sprzed czterech lat. Obiektyw ciasno dokleja do pleców zestresowanej pary bohaterów; idzie z nimi kuchennym zapleczem, potem po wąskich schodach do sali balowej, a w tle, jak w "Birdmanie" podgrywa perkusyjna jazzująca solówka. Zaniepokojonych po nieudanym sequelu z 2023 roku Michalczuk uspokaja więc już od pierwszej sceny – nie tylko jesteśmy znowu w domu, ale ten sam gospodarz polewa nam ten sam dowcipny trunek. Czterdzieści procent czystych wspomnień, toast na zdrowie polskiej komedii!

Świat jednak nie zatrzymał się w czasie; nawet w "Teściach" przesuwa się i starzeje. Na etapie trzeciego kolejnego odcinka zerkającego z pokoleniowej perspektywy na matrymonialne problemy zakochanych, młoda para musiała w końcu wymienić się obrączkami. Na całe szczęście dla producentów filmu, w Polsce jest wystarczająco dużo polaryzujących uroczystości i sakramentów, by w oparciu o nie z wytrwałością "Bondów" czy "Godzilli" tworzyć kolejne opowieści o klasowych resentymentach. Trzecia część serii sięga po chrzest, ale równie dobrze mogłaby chwycić się pogrzebu, komunii, czy wspólnie celebrowanej Wigilii – wszystkiego, co z okazji do zacieśnienia więzów może stać się pretekstem do ich poluzowania; zarzewiem ideologicznego sporu i pobudką do okopania się we własnej wyższości nad drugim. Tym razem teściowie-wrogowie stają do tej walki na różne odcienie pogardy w składach o zmienionym status quo. Andrzej (Marcin Dorociński) i Małgorzata (Maja Ostaszewska), wielmożni państwo ze stolicy, są w separacji: on wyjechał do Australii, gdzie z młodą modelką spłodził syna Stanleya (Noah Lucewicz), ona przepracowuje mężowskie porzucenie wsparta na ramieniu przyjaciółki Grażyny (Magdalena Popławska). Naprzeciw nich Wanda (Izabela Kuna) i Tadeusz (Adam Woronowicz) – kościółkowa reprezentacja ściany wschodniej – przechodzą swój własny małżeński kryzys o zaskakującym, seksualnym podłożu. Biorąc pod uwagę pokrewieństwo sytuacji obu poranionych par, "Teściowie 3" mogliby być filmem o przewrotnym połączeniu w bólu; historią empatycznego współczucia pokonującego nawet największe przepaści. Mogliby, ale nie są – bo nie byliby wówczas opowieścią o Polsce.

Wszystko przez to, że cykl spisany piórem Marka Modzelewskiego jest niejako zakładnikiem konfliktu, który nie może się skończyć. Komediowa siła "Teściów" tkwi bowiem w zderzaniu postaw budujących naszą współczesną, narodową polaryzację. To znaczy, że, aby bawić, bohaterowie serii muszą stać w miejscu lub kręcić się w kółko; z każdą kolejną częścią wracać do punktu wyjścia, czyli wyniosłego łypania na siebie spode łba. Zażegnanie tego tarcia – dające szanse na satysfakcjonujący rozwój zamkniętych na siebie nawzajem bohaterów – oznaczyłoby wytrącenie z dłoni twórców najważniejszego komediowego oręża i zgaszenie motoru napędzającego konsekwentnie całą serię. Ten dylemat najmocniej objawił się w "Teściach 2"; nieudanych także dlatego, że szansę na terapeutyczne zbliżenie Wandy i Małgorzaty zaprzepaszczono dla podgrzewania sporu dwóch wizji kobiecości. Asekuranckie powtarzanie jednego żartu kosztem wydeptania fabularnej ścieżki w jakimś określonym kierunku przeniosło wówczas stylową komedię w rejony męczącego kabaretonu.W tym sensie "Teściowie 3" są jak gdyby efektem kaca po wstydliwych błędach minionej nocy. Film Michalczuka diagnozuje problem poprzednika i rozwiązuje go na korzyść traktowanych z szacunkiem bohaterów. I chociaż rozgrywana komediowo pogarda wobec różnic dalej jest tu oczywiście zagnieżdżona w punkcie wyjścia – kryje się nawet w chrzestnych podarkach od babć, medaliku Matki Boskiej (babcia podlaska) i Azteckiego boga słońca (babcia warszawska) – twórcy wiedzą, że nie mogą dłużej trzymać swoich postaci w próżni. Po kilkudziesięciu minutach seansu pary popękane od prywatnych problemów same już jakby tracą werwę do jadowitych drwin. W kolejnych uszczypliwościach litują się nad sobą nawzajem, bo okazują się zbyt prostymi celami szydery. Ten proces detoksykacji na skutek izolowania się od konfliktu pozwala w spokoju przeżyć im swoją melancholię oraz przemyśleć dotychczasowe postawy. W konsekwencji "Teściowie 3" zdobywają się na przynajmniej kilka zaskakująco emocjonalnych rozmów o samotności, pożałowanych wyborach i niewygodzie uważnego życia. Wiele tu zdań zaświadczających o niespodziewanej samoświadomości bohaterów: o głębi tych przerysowanych, tylko pozornie jednowymiarowych charakterów, którą satyra dwóch poprzednich części z sukcesem sprowadzała do chodzących stereotypów.ie ma jednak nic za darmo. W konsekwencji dociążenia emocjonalnej wagi filmu, ta komediowa traci na siebie pomysł – nie mogąc oprzeć się na polaryzacji, wierzga nieumocowanymi, nieważkimi gagami, obecnymi w filmie dla podtrzymania gatunkowego alibi. Ten problem dotyczy przede wszystkim pierwszej połowy "Teściów 3", skupionej na przypomnieniu ostrych kontrastów i rozstawieniu kryzysów na filmowej szachownicy. Gdy te już są na swoich pozycjach, druga połowa może wyzwolić się z żartobliwej napinki, w centrum stawiając poważną sprawę: pracę nad odbudowaniem uleciałego szczęścia w pokiereszowanych relacjach. To cenne rozwiązanie, bo dowodzi autentyzmu uczucia i zrozumienia w stosunku do bohaterów, którego brakowało w poprzednich odsłonach serii – zorientowanych raczej na to, by widz nie mógł i aktywnie nie chciał utożsamić się ze schematami zachowań żadnej z par. 


W tym sensie, na etapie trzeciej części cyklu, Michalczuk i Modzelewski w końcu pozwalają filmowym teściom na dojrzały egoizm; czułe skupienie na sobie samych, przemodelowanie priorytetów, uwolnienie się od gniewu. W ten sposób postacie, w przededniu chrztu swojego wnuka, symbolicznie domykają etap rodzicielstwa i – co za tym idzie – zespolenia z jaskrawymi rolami przewrażliwionych matek i tonujących ojców. Proces ten dzieje się jakby przy okazji, choć twórcy sprytnie wplatają go w strukturę opowieści. W połowie, wraz z spokojnym przepływem komedii w dramat, młodzi znikają niby przypadkiem z obrazka, porzucając starych na pastwę ich własnych dylematów. To prowadzi oczywiście do kryzysu, zakończonego… chwilą na oddech. Bohaterowie spacerują wówczas po leśnych polanach, badają się nieśmiałymi spojrzeniami i szykują do trudnych rozmów, na które wcześniej nie mieli odwagi. W tych momentach warto im towarzyszyć. 

Bohaterami tego filmu są zabawki z dziecięcego pokoju. Zabawki, które ożywają, gdy tylko ludzie odwrócą od nich wzrok. Zabawki nie tylko mówią, myślą i czują, ale tak samo się kłócą, śmieją, boją, są zazdrosne, oszukują i romansują, czy wręcz mają kłopoty z tożsamością. Prym wśród zabawek wiedzie kowboj Chudy , ulubiona zabawka Andy'ego. Ale w dniu urodzin chłopca w pokoju zabaw pojawi się ktoś nowy. Jego przybycie zburzy panujące tam porządki, sprowadzając ze sobą sporo zamieszania i nowych kłopotów.

W "Teściach 3" wyczekiwany powrót do serii reżysera Jakuba Michalczuka słychać jeszcze jakby z korytarza albo sąsiedniego pokoju; jego donośny autorski głos i pewnie stawiane reżyserskie kroki składają się w wyraźny komunikat: "Kochani, jestem, wróciłem!" Językiem twórcy jest oczywiście ruch kamery, dlatego to właśnie mastershotem wita się z widzami jak ze starymi znajomymi, skrupulatnie rekonstruując charakterystyczne otwarcie oryginału sprzed czterech lat. Obiektyw ciasno dokleja do pleców zestresowanej pary bohaterów; idzie z nimi kuchennym zapleczem, potem po wąskich schodach do sali balowej, a w tle, jak w "Birdmanie" podgrywa perkusyjna jazzująca solówka. Zaniepokojonych po nieudanym sequelu z 2023 roku Michalczuk uspokaja więc już od pierwszej sceny – nie tylko jesteśmy znowu w domu, ale ten sam gospodarz polewa nam ten sam dowcipny trunek. Czterdzieści procent czystych wspomnień, toast na zdrowie polskiej komedii!

Świat jednak nie zatrzymał się w czasie; nawet w "Teściach" przesuwa się i starzeje. Na etapie trzeciego kolejnego odcinka zerkającego z pokoleniowej perspektywy na matrymonialne problemy zakochanych, młoda para musiała w końcu wymienić się obrączkami. Na całe szczęście dla producentów filmu, w Polsce jest wystarczająco dużo polaryzujących uroczystości i sakramentów, by w oparciu o nie z wytrwałością "Bondów" czy "Godzilli" tworzyć kolejne opowieści o klasowych resentymentach. Trzecia część serii sięga po chrzest, ale równie dobrze mogłaby chwycić się pogrzebu, komunii, czy wspólnie celebrowanej Wigilii – wszystkiego, co z okazji do zacieśnienia więzów może stać się pretekstem do ich poluzowania; zarzewiem ideologicznego sporu i pobudką do okopania się we własnej wyższości nad drugim. Tym razem teściowie-wrogowie stają do tej walki na różne odcienie pogardy w składach o zmienionym status quo. Andrzej (Marcin Dorociński) i Małgorzata (Maja Ostaszewska), wielmożni państwo ze stolicy, są w separacji: on wyjechał do Australii, gdzie z młodą modelką spłodził syna Stanleya (Noah Lucewicz), ona przepracowuje mężowskie porzucenie wsparta na ramieniu przyjaciółki Grażyny (Magdalena Popławska). Naprzeciw nich Wanda (Izabela Kuna) i Tadeusz (Adam Woronowicz) – kościółkowa reprezentacja ściany wschodniej – przechodzą swój własny małżeński kryzys o zaskakującym, seksualnym podłożu. Biorąc pod uwagę pokrewieństwo sytuacji obu poranionych par, "Teściowie 3" mogliby być filmem o przewrotnym połączeniu w bólu; historią empatycznego współczucia pokonującego nawet największe przepaści. Mogliby, ale nie są – bo nie byliby wówczas opowieścią o Polsce.

Wszystko przez to, że cykl spisany piórem Marka Modzelewskiego jest niejako zakładnikiem konfliktu, który nie może się skończyć. Komediowa siła "Teściów" tkwi bowiem w zderzaniu postaw budujących naszą współczesną, narodową polaryzację. To znaczy, że, aby bawić, bohaterowie serii muszą stać w miejscu lub kręcić się w kółko; z każdą kolejną częścią wracać do punktu wyjścia, czyli wyniosłego łypania na siebie spode łba. Zażegnanie tego tarcia – dające szanse na satysfakcjonujący rozwój zamkniętych na siebie nawzajem bohaterów – oznaczyłoby wytrącenie z dłoni twórców najważniejszego komediowego oręża i zgaszenie motoru napędzającego konsekwentnie całą serię. Ten dylemat najmocniej objawił się w "Teściach 2"; nieudanych także dlatego, że szansę na terapeutyczne zbliżenie Wandy i Małgorzaty zaprzepaszczono dla podgrzewania sporu dwóch wizji kobiecości. Asekuranckie powtarzanie jednego żartu kosztem wydeptania fabularnej ścieżki w jakimś określonym kierunku przeniosło wówczas stylową komedię w rejony męczącego kabaretonu.W tym sensie "Teściowie 3" są jak gdyby efektem kaca po wstydliwych błędach minionej nocy. Film Michalczuka diagnozuje problem poprzednika i rozwiązuje go na korzyść traktowanych z szacunkiem bohaterów. I chociaż rozgrywana komediowo pogarda wobec różnic dalej jest tu oczywiście zagnieżdżona w punkcie wyjścia – kryje się nawet w chrzestnych podarkach od babć, medaliku Matki Boskiej (babcia podlaska) i Azteckiego boga słońca (babcia warszawska) – twórcy wiedzą, że nie mogą dłużej trzymać swoich postaci w próżni. Po kilkudziesięciu minutach seansu pary popękane od prywatnych problemów same już jakby tracą werwę do jadowitych drwin. W kolejnych uszczypliwościach litują się nad sobą nawzajem, bo okazują się zbyt prostymi celami szydery. Ten proces detoksykacji na skutek izolowania się od konfliktu pozwala w spokoju przeżyć im swoją melancholię oraz przemyśleć dotychczasowe postawy. W konsekwencji "Teściowie 3" zdobywają się na przynajmniej kilka zaskakująco emocjonalnych rozmów o samotności, pożałowanych wyborach i niewygodzie uważnego życia. Wiele tu zdań zaświadczających o niespodziewanej samoświadomości bohaterów: o głębi tych przerysowanych, tylko pozornie jednowymiarowych charakterów, którą satyra dwóch poprzednich części z sukcesem sprowadzała do chodzących stereotypów.ie ma jednak nic za darmo. W konsekwencji dociążenia emocjonalnej wagi filmu, ta komediowa traci na siebie pomysł – nie mogąc oprzeć się na polaryzacji, wierzga nieumocowanymi, nieważkimi gagami, obecnymi w filmie dla podtrzymania gatunkowego alibi. Ten problem dotyczy przede wszystkim pierwszej połowy "Teściów 3", skupionej na przypomnieniu ostrych kontrastów i rozstawieniu kryzysów na filmowej szachownicy. Gdy te już są na swoich pozycjach, druga połowa może wyzwolić się z żartobliwej napinki, w centrum stawiając poważną sprawę: pracę nad odbudowaniem uleciałego szczęścia w pokiereszowanych relacjach. To cenne rozwiązanie, bo dowodzi autentyzmu uczucia i zrozumienia w stosunku do bohaterów, którego brakowało w poprzednich odsłonach serii – zorientowanych raczej na to, by widz nie mógł i aktywnie nie chciał utożsamić się ze schematami zachowań żadnej z par. 


W tym sensie, na etapie trzeciej części cyklu, Michalczuk i Modzelewski w końcu pozwalają filmowym teściom na dojrzały egoizm; czułe skupienie na sobie samych, przemodelowanie priorytetów, uwolnienie się od gniewu. W ten sposób postacie, w przededniu chrztu swojego wnuka, symbolicznie domykają etap rodzicielstwa i – co za tym idzie – zespolenia z jaskrawymi rolami przewrażliwionych matek i tonujących ojców. Proces ten dzieje się jakby przy okazji, choć twórcy sprytnie wplatają go w strukturę opowieści. W połowie, wraz z spokojnym przepływem komedii w dramat, młodzi znikają niby przypadkiem z obrazka, porzucając starych na pastwę ich własnych dylematów. To prowadzi oczywiście do kryzysu, zakończonego… chwilą na oddech. Bohaterowie spacerują wówczas po leśnych polanach, badają się nieśmiałymi spojrzeniami i szykują do trudnych rozmów, na które wcześniej nie mieli odwagi. W tych momentach warto im towarzyszyć. 

W "Teściach 3" wyczekiwany powrót do serii reżysera Jakuba Michalczuka słychać jeszcze jakby z korytarza albo sąsiedniego pokoju; jego donośny autorski głos i pewnie stawiane reżyserskie kroki składają się w wyraźny komunikat: "Kochani, jestem, wróciłem!" Językiem twórcy jest oczywiście ruch kamery, dlatego to właśnie mastershotem wita się z widzami jak ze starymi znajomymi, skrupulatnie rekonstruując charakterystyczne otwarcie oryginału sprzed czterech lat. Obiektyw ciasno dokleja do pleców zestresowanej pary bohaterów; idzie z nimi kuchennym zapleczem, potem po wąskich schodach do sali balowej, a w tle, jak w "Birdmanie" podgrywa perkusyjna jazzująca solówka. Zaniepokojonych po nieudanym sequelu z 2023 roku Michalczuk uspokaja więc już od pierwszej sceny – nie tylko jesteśmy znowu w domu, ale ten sam gospodarz polewa nam ten sam dowcipny trunek. Czterdzieści procent czystych wspomnień, toast na zdrowie polskiej komedii!

Świat jednak nie zatrzymał się w czasie; nawet w "Teściach" przesuwa się i starzeje. Na etapie trzeciego kolejnego odcinka zerkającego z pokoleniowej perspektywy na matrymonialne problemy zakochanych, młoda para musiała w końcu wymienić się obrączkami. Na całe szczęście dla producentów filmu, w Polsce jest wystarczająco dużo polaryzujących uroczystości i sakramentów, by w oparciu o nie z wytrwałością "Bondów" czy "Godzilli" tworzyć kolejne opowieści o klasowych resentymentach. Trzecia część serii sięga po chrzest, ale równie dobrze mogłaby chwycić się pogrzebu, komunii, czy wspólnie celebrowanej Wigilii – wszystkiego, co z okazji do zacieśnienia więzów może stać się pretekstem do ich poluzowania; zarzewiem ideologicznego sporu i pobudką do okopania się we własnej wyższości nad drugim. Tym razem teściowie-wrogowie stają do tej walki na różne odcienie pogardy w składach o zmienionym status quo. Andrzej (Marcin Dorociński) i Małgorzata (Maja Ostaszewska), wielmożni państwo ze stolicy, są w separacji: on wyjechał do Australii, gdzie z młodą modelką spłodził syna Stanleya (Noah Lucewicz), ona przepracowuje mężowskie porzucenie wsparta na ramieniu przyjaciółki Grażyny (Magdalena Popławska). Naprzeciw nich Wanda (Izabela Kuna) i Tadeusz (Adam Woronowicz) – kościółkowa reprezentacja ściany wschodniej – przechodzą swój własny małżeński kryzys o zaskakującym, seksualnym podłożu. Biorąc pod uwagę pokrewieństwo sytuacji obu poranionych par, "Teściowie 3" mogliby być filmem o przewrotnym połączeniu w bólu; historią empatycznego współczucia pokonującego nawet największe przepaści. Mogliby, ale nie są – bo nie byliby wówczas opowieścią o Polsce.

Wszystko przez to, że cykl spisany piórem Marka Modzelewskiego jest niejako zakładnikiem konfliktu, który nie może się skończyć. Komediowa siła "Teściów" tkwi bowiem w zderzaniu postaw budujących naszą współczesną, narodową polaryzację. To znaczy, że, aby bawić, bohaterowie serii muszą stać w miejscu lub kręcić się w kółko; z każdą kolejną częścią wracać do punktu wyjścia, czyli wyniosłego łypania na siebie spode łba. Zażegnanie tego tarcia – dające szanse na satysfakcjonujący rozwój zamkniętych na siebie nawzajem bohaterów – oznaczyłoby wytrącenie z dłoni twórców najważniejszego komediowego oręża i zgaszenie motoru napędzającego konsekwentnie całą serię. Ten dylemat najmocniej objawił się w "Teściach 2"; nieudanych także dlatego, że szansę na terapeutyczne zbliżenie Wandy i Małgorzaty zaprzepaszczono dla podgrzewania sporu dwóch wizji kobiecości. Asekuranckie powtarzanie jednego żartu kosztem wydeptania fabularnej ścieżki w jakimś określonym kierunku przeniosło wówczas stylową komedię w rejony męczącego kabaretonu.W tym sensie "Teściowie 3" są jak gdyby efektem kaca po wstydliwych błędach minionej nocy. Film Michalczuka diagnozuje problem poprzednika i rozwiązuje go na korzyść traktowanych z szacunkiem bohaterów. I chociaż rozgrywana komediowo pogarda wobec różnic dalej jest tu oczywiście zagnieżdżona w punkcie wyjścia – kryje się nawet w chrzestnych podarkach od babć, medaliku Matki Boskiej (babcia podlaska) i Azteckiego boga słońca (babcia warszawska) – twórcy wiedzą, że nie mogą dłużej trzymać swoich postaci w próżni. Po kilkudziesięciu minutach seansu pary popękane od prywatnych problemów same już jakby tracą werwę do jadowitych drwin. W kolejnych uszczypliwościach litują się nad sobą nawzajem, bo okazują się zbyt prostymi celami szydery. Ten proces detoksykacji na skutek izolowania się od konfliktu pozwala w spokoju przeżyć im swoją melancholię oraz przemyśleć dotychczasowe postawy. W konsekwencji "Teściowie 3" zdobywają się na przynajmniej kilka zaskakująco emocjonalnych rozmów o samotności, pożałowanych wyborach i niewygodzie uważnego życia. Wiele tu zdań zaświadczających o niespodziewanej samoświadomości bohaterów: o głębi tych przerysowanych, tylko pozornie jednowymiarowych charakterów, którą satyra dwóch poprzednich części z sukcesem sprowadzała do chodzących stereotypów.ie ma jednak nic za darmo. W konsekwencji dociążenia emocjonalnej wagi filmu, ta komediowa traci na siebie pomysł – nie mogąc oprzeć się na polaryzacji, wierzga nieumocowanymi, nieważkimi gagami, obecnymi w filmie dla podtrzymania gatunkowego alibi. Ten problem dotyczy przede wszystkim pierwszej połowy "Teściów 3", skupionej na przypomnieniu ostrych kontrastów i rozstawieniu kryzysów na filmowej szachownicy. Gdy te już są na swoich pozycjach, druga połowa może wyzwolić się z żartobliwej napinki, w centrum stawiając poważną sprawę: pracę nad odbudowaniem uleciałego szczęścia w pokiereszowanych relacjach. To cenne rozwiązanie, bo dowodzi autentyzmu uczucia i zrozumienia w stosunku do bohaterów, którego brakowało w poprzednich odsłonach serii – zorientowanych raczej na to, by widz nie mógł i aktywnie nie chciał utożsamić się ze schematami zachowań żadnej z par. 


W tym sensie, na etapie trzeciej części cyklu, Michalczuk i Modzelewski w końcu pozwalają filmowym teściom na dojrzały egoizm; czułe skupienie na sobie samych, przemodelowanie priorytetów, uwolnienie się od gniewu. W ten sposób postacie, w przededniu chrztu swojego wnuka, symbolicznie domykają etap rodzicielstwa i – co za tym idzie – zespolenia z jaskrawymi rolami przewrażliwionych matek i tonujących ojców. Proces ten dzieje się jakby przy okazji, choć twórcy sprytnie wplatają go w strukturę opowieści. W połowie, wraz z spokojnym przepływem komedii w dramat, młodzi znikają niby przypadkiem z obrazka, porzucając starych na pastwę ich własnych dylematów. To prowadzi oczywiście do kryzysu, zakończonego… chwilą na oddech. Bohaterowie spacerują wówczas po leśnych polanach, badają się nieśmiałymi spojrzeniami i szykują do trudnych rozmów, na które wcześniej nie mieli odwagi. W tych momentach warto im towarzyszyć. 

Bohaterami tego filmu są zabawki z dziecięcego pokoju. Zabawki, które ożywają, gdy tylko ludzie odwrócą od nich wzrok. Zabawki nie tylko mówią, myślą i czują, ale tak samo się kłócą, śmieją, boją, są zazdrosne, oszukują i romansują, czy wręcz mają kłopoty z tożsamością. Prym wśród zabawek wiedzie kowboj Chudy , ulubiona zabawka Andy'ego. Ale w dniu urodzin chłopca w pokoju zabaw pojawi się ktoś nowy. Jego przybycie zburzy panujące tam porządki, sprowadzając ze sobą sporo zamieszania i nowych kłopotów.

W "Teściach 3" wyczekiwany powrót do serii reżysera Jakuba Michalczuka słychać jeszcze jakby z korytarza albo sąsiedniego pokoju; jego donośny autorski głos i pewnie stawiane reżyserskie kroki składają się w wyraźny komunikat: "Kochani, jestem, wróciłem!" Językiem twórcy jest oczywiście ruch kamery, dlatego to właśnie mastershotem wita się z widzami jak ze starymi znajomymi, skrupulatnie rekonstruując charakterystyczne otwarcie oryginału sprzed czterech lat. Obiektyw ciasno dokleja do pleców zestresowanej pary bohaterów; idzie z nimi kuchennym zapleczem, potem po wąskich schodach do sali balowej, a w tle, jak w "Birdmanie" podgrywa perkusyjna jazzująca solówka. Zaniepokojonych po nieudanym sequelu z 2023 roku Michalczuk uspokaja więc już od pierwszej sceny – nie tylko jesteśmy znowu w domu, ale ten sam gospodarz polewa nam ten sam dowcipny trunek. Czterdzieści procent czystych wspomnień, toast na zdrowie polskiej komedii!

Świat jednak nie zatrzymał się w czasie; nawet w "Teściach" przesuwa się i starzeje. Na etapie trzeciego kolejnego odcinka zerkającego z pokoleniowej perspektywy na matrymonialne problemy zakochanych, młoda para musiała w końcu wymienić się obrączkami. Na całe szczęście dla producentów filmu, w Polsce jest wystarczająco dużo polaryzujących uroczystości i sakramentów, by w oparciu o nie z wytrwałością "Bondów" czy "Godzilli" tworzyć kolejne opowieści o klasowych resentymentach. Trzecia część serii sięga po chrzest, ale równie dobrze mogłaby chwycić się pogrzebu, komunii, czy wspólnie celebrowanej Wigilii – wszystkiego, co z okazji do zacieśnienia więzów może stać się pretekstem do ich poluzowania; zarzewiem ideologicznego sporu i pobudką do okopania się we własnej wyższości nad drugim. Tym razem teściowie-wrogowie stają do tej walki na różne odcienie pogardy w składach o zmienionym status quo. Andrzej (Marcin Dorociński) i Małgorzata (Maja Ostaszewska), wielmożni państwo ze stolicy, są w separacji: on wyjechał do Australii, gdzie z młodą modelką spłodził syna Stanleya (Noah Lucewicz), ona przepracowuje mężowskie porzucenie wsparta na ramieniu przyjaciółki Grażyny (Magdalena Popławska). Naprzeciw nich Wanda (Izabela Kuna) i Tadeusz (Adam Woronowicz) – kościółkowa reprezentacja ściany wschodniej – przechodzą swój własny małżeński kryzys o zaskakującym, seksualnym podłożu. Biorąc pod uwagę pokrewieństwo sytuacji obu poranionych par, "Teściowie 3" mogliby być filmem o przewrotnym połączeniu w bólu; historią empatycznego współczucia pokonującego nawet największe przepaści. Mogliby, ale nie są – bo nie byliby wówczas opowieścią o Polsce.

Wszystko przez to, że cykl spisany piórem Marka Modzelewskiego jest niejako zakładnikiem konfliktu, który nie może się skończyć. Komediowa siła "Teściów" tkwi bowiem w zderzaniu postaw budujących naszą współczesną, narodową polaryzację. To znaczy, że, aby bawić, bohaterowie serii muszą stać w miejscu lub kręcić się w kółko; z każdą kolejną częścią wracać do punktu wyjścia, czyli wyniosłego łypania na siebie spode łba. Zażegnanie tego tarcia – dające szanse na satysfakcjonujący rozwój zamkniętych na siebie nawzajem bohaterów – oznaczyłoby wytrącenie z dłoni twórców najważniejszego komediowego oręża i zgaszenie motoru napędzającego konsekwentnie całą serię. Ten dylemat najmocniej objawił się w "Teściach 2"; nieudanych także dlatego, że szansę na terapeutyczne zbliżenie Wandy i Małgorzaty zaprzepaszczono dla podgrzewania sporu dwóch wizji kobiecości. Asekuranckie powtarzanie jednego żartu kosztem wydeptania fabularnej ścieżki w jakimś określonym kierunku przeniosło wówczas stylową komedię w rejony męczącego kabaretonu.W tym sensie "Teściowie 3" są jak gdyby efektem kaca po wstydliwych błędach minionej nocy. Film Michalczuka diagnozuje problem poprzednika i rozwiązuje go na korzyść traktowanych z szacunkiem bohaterów. I chociaż rozgrywana komediowo pogarda wobec różnic dalej jest tu oczywiście zagnieżdżona w punkcie wyjścia – kryje się nawet w chrzestnych podarkach od babć, medaliku Matki Boskiej (babcia podlaska) i Azteckiego boga słońca (babcia warszawska) – twórcy wiedzą, że nie mogą dłużej trzymać swoich postaci w próżni. Po kilkudziesięciu minutach seansu pary popękane od prywatnych problemów same już jakby tracą werwę do jadowitych drwin. W kolejnych uszczypliwościach litują się nad sobą nawzajem, bo okazują się zbyt prostymi celami szydery. Ten proces detoksykacji na skutek izolowania się od konfliktu pozwala w spokoju przeżyć im swoją melancholię oraz przemyśleć dotychczasowe postawy. W konsekwencji "Teściowie 3" zdobywają się na przynajmniej kilka zaskakująco emocjonalnych rozmów o samotności, pożałowanych wyborach i niewygodzie uważnego życia. Wiele tu zdań zaświadczających o niespodziewanej samoświadomości bohaterów: o głębi tych przerysowanych, tylko pozornie jednowymiarowych charakterów, którą satyra dwóch poprzednich części z sukcesem sprowadzała do chodzących stereotypów.ie ma jednak nic za darmo. W konsekwencji dociążenia emocjonalnej wagi filmu, ta komediowa traci na siebie pomysł – nie mogąc oprzeć się na polaryzacji, wierzga nieumocowanymi, nieważkimi gagami, obecnymi w filmie dla podtrzymania gatunkowego alibi. Ten problem dotyczy przede wszystkim pierwszej połowy "Teściów 3", skupionej na przypomnieniu ostrych kontrastów i rozstawieniu kryzysów na filmowej szachownicy. Gdy te już są na swoich pozycjach, druga połowa może wyzwolić się z żartobliwej napinki, w centrum stawiając poważną sprawę: pracę nad odbudowaniem uleciałego szczęścia w pokiereszowanych relacjach. To cenne rozwiązanie, bo dowodzi autentyzmu uczucia i zrozumienia w stosunku do bohaterów, którego brakowało w poprzednich odsłonach serii – zorientowanych raczej na to, by widz nie mógł i aktywnie nie chciał utożsamić się ze schematami zachowań żadnej z par. 


W tym sensie, na etapie trzeciej części cyklu, Michalczuk i Modzelewski w końcu pozwalają filmowym teściom na dojrzały egoizm; czułe skupienie na sobie samych, przemodelowanie priorytetów, uwolnienie się od gniewu. W ten sposób postacie, w przededniu chrztu swojego wnuka, symbolicznie domykają etap rodzicielstwa i – co za tym idzie – zespolenia z jaskrawymi rolami przewrażliwionych matek i tonujących ojców. Proces ten dzieje się jakby przy okazji, choć twórcy sprytnie wplatają go w strukturę opowieści. W połowie, wraz z spokojnym przepływem komedii w dramat, młodzi znikają niby przypadkiem z obrazka, porzucając starych na pastwę ich własnych dylematów. To prowadzi oczywiście do kryzysu, zakończonego… chwilą na oddech. Bohaterowie spacerują wówczas po leśnych polanach, badają się nieśmiałymi spojrzeniami i szykują do trudnych rozmów, na które wcześniej nie mieli odwagi. W tych momentach warto im towarzyszyć. 

W "Teściach 3" wyczekiwany powrót do serii reżysera Jakuba Michalczuka słychać jeszcze jakby z korytarza albo sąsiedniego pokoju; jego donośny autorski głos i pewnie stawiane reżyserskie kroki składają się w wyraźny komunikat: "Kochani, jestem, wróciłem!" Językiem twórcy jest oczywiście ruch kamery, dlatego to właśnie mastershotem wita się z widzami jak ze starymi znajomymi, skrupulatnie rekonstruując charakterystyczne otwarcie oryginału sprzed czterech lat. Obiektyw ciasno dokleja do pleców zestresowanej pary bohaterów; idzie z nimi kuchennym zapleczem, potem po wąskich schodach do sali balowej, a w tle, jak w "Birdmanie" podgrywa perkusyjna jazzująca solówka. Zaniepokojonych po nieudanym sequelu z 2023 roku Michalczuk uspokaja więc już od pierwszej sceny – nie tylko jesteśmy znowu w domu, ale ten sam gospodarz polewa nam ten sam dowcipny trunek. Czterdzieści procent czystych wspomnień, toast na zdrowie polskiej komedii!

Świat jednak nie zatrzymał się w czasie; nawet w "Teściach" przesuwa się i starzeje. Na etapie trzeciego kolejnego odcinka zerkającego z pokoleniowej perspektywy na matrymonialne problemy zakochanych, młoda para musiała w końcu wymienić się obrączkami. Na całe szczęście dla producentów filmu, w Polsce jest wystarczająco dużo polaryzujących uroczystości i sakramentów, by w oparciu o nie z wytrwałością "Bondów" czy "Godzilli" tworzyć kolejne opowieści o klasowych resentymentach. Trzecia część serii sięga po chrzest, ale równie dobrze mogłaby chwycić się pogrzebu, komunii, czy wspólnie celebrowanej Wigilii – wszystkiego, co z okazji do zacieśnienia więzów może stać się pretekstem do ich poluzowania; zarzewiem ideologicznego sporu i pobudką do okopania się we własnej wyższości nad drugim. Tym razem teściowie-wrogowie stają do tej walki na różne odcienie pogardy w składach o zmienionym status quo. Andrzej (Marcin Dorociński) i Małgorzata (Maja Ostaszewska), wielmożni państwo ze stolicy, są w separacji: on wyjechał do Australii, gdzie z młodą modelką spłodził syna Stanleya (Noah Lucewicz), ona przepracowuje mężowskie porzucenie wsparta na ramieniu przyjaciółki Grażyny (Magdalena Popławska). Naprzeciw nich Wanda (Izabela Kuna) i Tadeusz (Adam Woronowicz) – kościółkowa reprezentacja ściany wschodniej – przechodzą swój własny małżeński kryzys o zaskakującym, seksualnym podłożu. Biorąc pod uwagę pokrewieństwo sytuacji obu poranionych par, "Teściowie 3" mogliby być filmem o przewrotnym połączeniu w bólu; historią empatycznego współczucia pokonującego nawet największe przepaści. Mogliby, ale nie są – bo nie byliby wówczas opowieścią o Polsce.

Wszystko przez to, że cykl spisany piórem Marka Modzelewskiego jest niejako zakładnikiem konfliktu, który nie może się skończyć. Komediowa siła "Teściów" tkwi bowiem w zderzaniu postaw budujących naszą współczesną, narodową polaryzację. To znaczy, że, aby bawić, bohaterowie serii muszą stać w miejscu lub kręcić się w kółko; z każdą kolejną częścią wracać do punktu wyjścia, czyli wyniosłego łypania na siebie spode łba. Zażegnanie tego tarcia – dające szanse na satysfakcjonujący rozwój zamkniętych na siebie nawzajem bohaterów – oznaczyłoby wytrącenie z dłoni twórców najważniejszego komediowego oręża i zgaszenie motoru napędzającego konsekwentnie całą serię. Ten dylemat najmocniej objawił się w "Teściach 2"; nieudanych także dlatego, że szansę na terapeutyczne zbliżenie Wandy i Małgorzaty zaprzepaszczono dla podgrzewania sporu dwóch wizji kobiecości. Asekuranckie powtarzanie jednego żartu kosztem wydeptania fabularnej ścieżki w jakimś określonym kierunku przeniosło wówczas stylową komedię w rejony męczącego kabaretonu.W tym sensie "Teściowie 3" są jak gdyby efektem kaca po wstydliwych błędach minionej nocy. Film Michalczuka diagnozuje problem poprzednika i rozwiązuje go na korzyść traktowanych z szacunkiem bohaterów. I chociaż rozgrywana komediowo pogarda wobec różnic dalej jest tu oczywiście zagnieżdżona w punkcie wyjścia – kryje się nawet w chrzestnych podarkach od babć, medaliku Matki Boskiej (babcia podlaska) i Azteckiego boga słońca (babcia warszawska) – twórcy wiedzą, że nie mogą dłużej trzymać swoich postaci w próżni. Po kilkudziesięciu minutach seansu pary popękane od prywatnych problemów same już jakby tracą werwę do jadowitych drwin. W kolejnych uszczypliwościach litują się nad sobą nawzajem, bo okazują się zbyt prostymi celami szydery. Ten proces detoksykacji na skutek izolowania się od konfliktu pozwala w spokoju przeżyć im swoją melancholię oraz przemyśleć dotychczasowe postawy. W konsekwencji "Teściowie 3" zdobywają się na przynajmniej kilka zaskakująco emocjonalnych rozmów o samotności, pożałowanych wyborach i niewygodzie uważnego życia. Wiele tu zdań zaświadczających o niespodziewanej samoświadomości bohaterów: o głębi tych przerysowanych, tylko pozornie jednowymiarowych charakterów, którą satyra dwóch poprzednich części z sukcesem sprowadzała do chodzących stereotypów.ie ma jednak nic za darmo. W konsekwencji dociążenia emocjonalnej wagi filmu, ta komediowa traci na siebie pomysł – nie mogąc oprzeć się na polaryzacji, wierzga nieumocowanymi, nieważkimi gagami, obecnymi w filmie dla podtrzymania gatunkowego alibi. Ten problem dotyczy przede wszystkim pierwszej połowy "Teściów 3", skupionej na przypomnieniu ostrych kontrastów i rozstawieniu kryzysów na filmowej szachownicy. Gdy te już są na swoich pozycjach, druga połowa może wyzwolić się z żartobliwej napinki, w centrum stawiając poważną sprawę: pracę nad odbudowaniem uleciałego szczęścia w pokiereszowanych relacjach. To cenne rozwiązanie, bo dowodzi autentyzmu uczucia i zrozumienia w stosunku do bohaterów, którego brakowało w poprzednich odsłonach serii – zorientowanych raczej na to, by widz nie mógł i aktywnie nie chciał utożsamić się ze schematami zachowań żadnej z par. 


W tym sensie, na etapie trzeciej części cyklu, Michalczuk i Modzelewski w końcu pozwalają filmowym teściom na dojrzały egoizm; czułe skupienie na sobie samych, przemodelowanie priorytetów, uwolnienie się od gniewu. W ten sposób postacie, w przededniu chrztu swojego wnuka, symbolicznie domykają etap rodzicielstwa i – co za tym idzie – zespolenia z jaskrawymi rolami przewrażliwionych matek i tonujących ojców. Proces ten dzieje się jakby przy okazji, choć twórcy sprytnie wplatają go w strukturę opowieści. W połowie, wraz z spokojnym przepływem komedii w dramat, młodzi znikają niby przypadkiem z obrazka, porzucając starych na pastwę ich własnych dylematów. To prowadzi oczywiście do kryzysu, zakończonego… chwilą na oddech. Bohaterowie spacerują wówczas po leśnych polanach, badają się nieśmiałymi spojrzeniami i szykują do trudnych rozmów, na które wcześniej nie mieli odwagi. W tych momentach warto im towarzyszyć. 

Bohaterami tego filmu są zabawki z dziecięcego pokoju. Zabawki, które ożywają, gdy tylko ludzie odwrócą od nich wzrok. Zabawki nie tylko mówią, myślą i czują, ale tak samo się kłócą, śmieją, boją, są zazdrosne, oszukują i romansują, czy wręcz mają kłopoty z tożsamością. Prym wśród zabawek wiedzie kowboj Chudy , ulubiona zabawka Andy'ego. Ale w dniu urodzin chłopca w pokoju zabaw pojawi się ktoś nowy. Jego przybycie zburzy panujące tam porządki, sprowadzając ze sobą sporo zamieszania i nowych kłopotów.

W "Teściach 3" wyczekiwany powrót do serii reżysera Jakuba Michalczuka słychać jeszcze jakby z korytarza albo sąsiedniego pokoju; jego donośny autorski głos i pewnie stawiane reżyserskie kroki składają się w wyraźny komunikat: "Kochani, jestem, wróciłem!" Językiem twórcy jest oczywiście ruch kamery, dlatego to właśnie mastershotem wita się z widzami jak ze starymi znajomymi, skrupulatnie rekonstruując charakterystyczne otwarcie oryginału sprzed czterech lat. Obiektyw ciasno dokleja do pleców zestresowanej pary bohaterów; idzie z nimi kuchennym zapleczem, potem po wąskich schodach do sali balowej, a w tle, jak w "Birdmanie" podgrywa perkusyjna jazzująca solówka. Zaniepokojonych po nieudanym sequelu z 2023 roku Michalczuk uspokaja więc już od pierwszej sceny – nie tylko jesteśmy znowu w domu, ale ten sam gospodarz polewa nam ten sam dowcipny trunek. Czterdzieści procent czystych wspomnień, toast na zdrowie polskiej komedii!

Świat jednak nie zatrzymał się w czasie; nawet w "Teściach" przesuwa się i starzeje. Na etapie trzeciego kolejnego odcinka zerkającego z pokoleniowej perspektywy na matrymonialne problemy zakochanych, młoda para musiała w końcu wymienić się obrączkami. Na całe szczęście dla producentów filmu, w Polsce jest wystarczająco dużo polaryzujących uroczystości i sakramentów, by w oparciu o nie z wytrwałością "Bondów" czy "Godzilli" tworzyć kolejne opowieści o klasowych resentymentach. Trzecia część serii sięga po chrzest, ale równie dobrze mogłaby chwycić się pogrzebu, komunii, czy wspólnie celebrowanej Wigilii – wszystkiego, co z okazji do zacieśnienia więzów może stać się pretekstem do ich poluzowania; zarzewiem ideologicznego sporu i pobudką do okopania się we własnej wyższości nad drugim. Tym razem teściowie-wrogowie stają do tej walki na różne odcienie pogardy w składach o zmienionym status quo. Andrzej (Marcin Dorociński) i Małgorzata (Maja Ostaszewska), wielmożni państwo ze stolicy, są w separacji: on wyjechał do Australii, gdzie z młodą modelką spłodził syna Stanleya (Noah Lucewicz), ona przepracowuje mężowskie porzucenie wsparta na ramieniu przyjaciółki Grażyny (Magdalena Popławska). Naprzeciw nich Wanda (Izabela Kuna) i Tadeusz (Adam Woronowicz) – kościółkowa reprezentacja ściany wschodniej – przechodzą swój własny małżeński kryzys o zaskakującym, seksualnym podłożu. Biorąc pod uwagę pokrewieństwo sytuacji obu poranionych par, "Teściowie 3" mogliby być filmem o przewrotnym połączeniu w bólu; historią empatycznego współczucia pokonującego nawet największe przepaści. Mogliby, ale nie są – bo nie byliby wówczas opowieścią o Polsce.

Wszystko przez to, że cykl spisany piórem Marka Modzelewskiego jest niejako zakładnikiem konfliktu, który nie może się skończyć. Komediowa siła "Teściów" tkwi bowiem w zderzaniu postaw budujących naszą współczesną, narodową polaryzację. To znaczy, że, aby bawić, bohaterowie serii muszą stać w miejscu lub kręcić się w kółko; z każdą kolejną częścią wracać do punktu wyjścia, czyli wyniosłego łypania na siebie spode łba. Zażegnanie tego tarcia – dające szanse na satysfakcjonujący rozwój zamkniętych na siebie nawzajem bohaterów – oznaczyłoby wytrącenie z dłoni twórców najważniejszego komediowego oręża i zgaszenie motoru napędzającego konsekwentnie całą serię. Ten dylemat najmocniej objawił się w "Teściach 2"; nieudanych także dlatego, że szansę na terapeutyczne zbliżenie Wandy i Małgorzaty zaprzepaszczono dla podgrzewania sporu dwóch wizji kobiecości. Asekuranckie powtarzanie jednego żartu kosztem wydeptania fabularnej ścieżki w jakimś określonym kierunku przeniosło wówczas stylową komedię w rejony męczącego kabaretonu.W tym sensie "Teściowie 3" są jak gdyby efektem kaca po wstydliwych błędach minionej nocy. Film Michalczuka diagnozuje problem poprzednika i rozwiązuje go na korzyść traktowanych z szacunkiem bohaterów. I chociaż rozgrywana komediowo pogarda wobec różnic dalej jest tu oczywiście zagnieżdżona w punkcie wyjścia – kryje się nawet w chrzestnych podarkach od babć, medaliku Matki Boskiej (babcia podlaska) i Azteckiego boga słońca (babcia warszawska) – twórcy wiedzą, że nie mogą dłużej trzymać swoich postaci w próżni. Po kilkudziesięciu minutach seansu pary popękane od prywatnych problemów same już jakby tracą werwę do jadowitych drwin. W kolejnych uszczypliwościach litują się nad sobą nawzajem, bo okazują się zbyt prostymi celami szydery. Ten proces detoksykacji na skutek izolowania się od konfliktu pozwala w spokoju przeżyć im swoją melancholię oraz przemyśleć dotychczasowe postawy. W konsekwencji "Teściowie 3" zdobywają się na przynajmniej kilka zaskakująco emocjonalnych rozmów o samotności, pożałowanych wyborach i niewygodzie uważnego życia. Wiele tu zdań zaświadczających o niespodziewanej samoświadomości bohaterów: o głębi tych przerysowanych, tylko pozornie jednowymiarowych charakterów, którą satyra dwóch poprzednich części z sukcesem sprowadzała do chodzących stereotypów.ie ma jednak nic za darmo. W konsekwencji dociążenia emocjonalnej wagi filmu, ta komediowa traci na siebie pomysł – nie mogąc oprzeć się na polaryzacji, wierzga nieumocowanymi, nieważkimi gagami, obecnymi w filmie dla podtrzymania gatunkowego alibi. Ten problem dotyczy przede wszystkim pierwszej połowy "Teściów 3", skupionej na przypomnieniu ostrych kontrastów i rozstawieniu kryzysów na filmowej szachownicy. Gdy te już są na swoich pozycjach, druga połowa może wyzwolić się z żartobliwej napinki, w centrum stawiając poważną sprawę: pracę nad odbudowaniem uleciałego szczęścia w pokiereszowanych relacjach. To cenne rozwiązanie, bo dowodzi autentyzmu uczucia i zrozumienia w stosunku do bohaterów, którego brakowało w poprzednich odsłonach serii – zorientowanych raczej na to, by widz nie mógł i aktywnie nie chciał utożsamić się ze schematami zachowań żadnej z par. 


W tym sensie, na etapie trzeciej części cyklu, Michalczuk i Modzelewski w końcu pozwalają filmowym teściom na dojrzały egoizm; czułe skupienie na sobie samych, przemodelowanie priorytetów, uwolnienie się od gniewu. W ten sposób postacie, w przededniu chrztu swojego wnuka, symbolicznie domykają etap rodzicielstwa i – co za tym idzie – zespolenia z jaskrawymi rolami przewrażliwionych matek i tonujących ojców. Proces ten dzieje się jakby przy okazji, choć twórcy sprytnie wplatają go w strukturę opowieści. W połowie, wraz z spokojnym przepływem komedii w dramat, młodzi znikają niby przypadkiem z obrazka, porzucając starych na pastwę ich własnych dylematów. To prowadzi oczywiście do kryzysu, zakończonego… chwilą na oddech. Bohaterowie spacerują wówczas po leśnych polanach, badają się nieśmiałymi spojrzeniami i szykują do trudnych rozmów, na które wcześniej nie mieli odwagi. W tych momentach warto im towarzyszyć. 

W "Teściach 3" wyczekiwany powrót do serii reżysera Jakuba Michalczuka słychać jeszcze jakby z korytarza albo sąsiedniego pokoju; jego donośny autorski głos i pewnie stawiane reżyserskie kroki składają się w wyraźny komunikat: "Kochani, jestem, wróciłem!" Językiem twórcy jest oczywiście ruch kamery, dlatego to właśnie mastershotem wita się z widzami jak ze starymi znajomymi, skrupulatnie rekonstruując charakterystyczne otwarcie oryginału sprzed czterech lat. Obiektyw ciasno dokleja do pleców zestresowanej pary bohaterów; idzie z nimi kuchennym zapleczem, potem po wąskich schodach do sali balowej, a w tle, jak w "Birdmanie" podgrywa perkusyjna jazzująca solówka. Zaniepokojonych po nieudanym sequelu z 2023 roku Michalczuk uspokaja więc już od pierwszej sceny – nie tylko jesteśmy znowu w domu, ale ten sam gospodarz polewa nam ten sam dowcipny trunek. Czterdzieści procent czystych wspomnień, toast na zdrowie polskiej komedii!

Świat jednak nie zatrzymał się w czasie; nawet w "Teściach" przesuwa się i starzeje. Na etapie trzeciego kolejnego odcinka zerkającego z pokoleniowej perspektywy na matrymonialne problemy zakochanych, młoda para musiała w końcu wymienić się obrączkami. Na całe szczęście dla producentów filmu, w Polsce jest wystarczająco dużo polaryzujących uroczystości i sakramentów, by w oparciu o nie z wytrwałością "Bondów" czy "Godzilli" tworzyć kolejne opowieści o klasowych resentymentach. Trzecia część serii sięga po chrzest, ale równie dobrze mogłaby chwycić się pogrzebu, komunii, czy wspólnie celebrowanej Wigilii – wszystkiego, co z okazji do zacieśnienia więzów może stać się pretekstem do ich poluzowania; zarzewiem ideologicznego sporu i pobudką do okopania się we własnej wyższości nad drugim. Tym razem teściowie-wrogowie stają do tej walki na różne odcienie pogardy w składach o zmienionym status quo. Andrzej (Marcin Dorociński) i Małgorzata (Maja Ostaszewska), wielmożni państwo ze stolicy, są w separacji: on wyjechał do Australii, gdzie z młodą modelką spłodził syna Stanleya (Noah Lucewicz), ona przepracowuje mężowskie porzucenie wsparta na ramieniu przyjaciółki Grażyny (Magdalena Popławska). Naprzeciw nich Wanda (Izabela Kuna) i Tadeusz (Adam Woronowicz) – kościółkowa reprezentacja ściany wschodniej – przechodzą swój własny małżeński kryzys o zaskakującym, seksualnym podłożu. Biorąc pod uwagę pokrewieństwo sytuacji obu poranionych par, "Teściowie 3" mogliby być filmem o przewrotnym połączeniu w bólu; historią empatycznego współczucia pokonującego nawet największe przepaści. Mogliby, ale nie są – bo nie byliby wówczas opowieścią o Polsce.

Wszystko przez to, że cykl spisany piórem Marka Modzelewskiego jest niejako zakładnikiem konfliktu, który nie może się skończyć. Komediowa siła "Teściów" tkwi bowiem w zderzaniu postaw budujących naszą współczesną, narodową polaryzację. To znaczy, że, aby bawić, bohaterowie serii muszą stać w miejscu lub kręcić się w kółko; z każdą kolejną częścią wracać do punktu wyjścia, czyli wyniosłego łypania na siebie spode łba. Zażegnanie tego tarcia – dające szanse na satysfakcjonujący rozwój zamkniętych na siebie nawzajem bohaterów – oznaczyłoby wytrącenie z dłoni twórców najważniejszego komediowego oręża i zgaszenie motoru napędzającego konsekwentnie całą serię. Ten dylemat najmocniej objawił się w "Teściach 2"; nieudanych także dlatego, że szansę na terapeutyczne zbliżenie Wandy i Małgorzaty zaprzepaszczono dla podgrzewania sporu dwóch wizji kobiecości. Asekuranckie powtarzanie jednego żartu kosztem wydeptania fabularnej ścieżki w jakimś określonym kierunku przeniosło wówczas stylową komedię w rejony męczącego kabaretonu.W tym sensie "Teściowie 3" są jak gdyby efektem kaca po wstydliwych błędach minionej nocy. Film Michalczuka diagnozuje problem poprzednika i rozwiązuje go na korzyść traktowanych z szacunkiem bohaterów. I chociaż rozgrywana komediowo pogarda wobec różnic dalej jest tu oczywiście zagnieżdżona w punkcie wyjścia – kryje się nawet w chrzestnych podarkach od babć, medaliku Matki Boskiej (babcia podlaska) i Azteckiego boga słońca (babcia warszawska) – twórcy wiedzą, że nie mogą dłużej trzymać swoich postaci w próżni. Po kilkudziesięciu minutach seansu pary popękane od prywatnych problemów same już jakby tracą werwę do jadowitych drwin. W kolejnych uszczypliwościach litują się nad sobą nawzajem, bo okazują się zbyt prostymi celami szydery. Ten proces detoksykacji na skutek izolowania się od konfliktu pozwala w spokoju przeżyć im swoją melancholię oraz przemyśleć dotychczasowe postawy. W konsekwencji "Teściowie 3" zdobywają się na przynajmniej kilka zaskakująco emocjonalnych rozmów o samotności, pożałowanych wyborach i niewygodzie uważnego życia. Wiele tu zdań zaświadczających o niespodziewanej samoświadomości bohaterów: o głębi tych przerysowanych, tylko pozornie jednowymiarowych charakterów, którą satyra dwóch poprzednich części z sukcesem sprowadzała do chodzących stereotypów.ie ma jednak nic za darmo. W konsekwencji dociążenia emocjonalnej wagi filmu, ta komediowa traci na siebie pomysł – nie mogąc oprzeć się na polaryzacji, wierzga nieumocowanymi, nieważkimi gagami, obecnymi w filmie dla podtrzymania gatunkowego alibi. Ten problem dotyczy przede wszystkim pierwszej połowy "Teściów 3", skupionej na przypomnieniu ostrych kontrastów i rozstawieniu kryzysów na filmowej szachownicy. Gdy te już są na swoich pozycjach, druga połowa może wyzwolić się z żartobliwej napinki, w centrum stawiając poważną sprawę: pracę nad odbudowaniem uleciałego szczęścia w pokiereszowanych relacjach. To cenne rozwiązanie, bo dowodzi autentyzmu uczucia i zrozumienia w stosunku do bohaterów, którego brakowało w poprzednich odsłonach serii – zorientowanych raczej na to, by widz nie mógł i aktywnie nie chciał utożsamić się ze schematami zachowań żadnej z par. 


W tym sensie, na etapie trzeciej części cyklu, Michalczuk i Modzelewski w końcu pozwalają filmowym teściom na dojrzały egoizm; czułe skupienie na sobie samych, przemodelowanie priorytetów, uwolnienie się od gniewu. W ten sposób postacie, w przededniu chrztu swojego wnuka, symbolicznie domykają etap rodzicielstwa i – co za tym idzie – zespolenia z jaskrawymi rolami przewrażliwionych matek i tonujących ojców. Proces ten dzieje się jakby przy okazji, choć twórcy sprytnie wplatają go w strukturę opowieści. W połowie, wraz z spokojnym przepływem komedii w dramat, młodzi znikają niby przypadkiem z obrazka, porzucając starych na pastwę ich własnych dylematów. To prowadzi oczywiście do kryzysu, zakończonego… chwilą na oddech. Bohaterowie spacerują wówczas po leśnych polanach, badają się nieśmiałymi spojrzeniami i szykują do trudnych rozmów, na które wcześniej nie mieli odwagi. W tych momentach warto im towarzyszyć. 

KoncertBAJKOTEKA – MUZYCZNA PODRÓŻ W ŚWIAT BAJEK
Czy kiedykolwiek marzyliście o tym, by znaleźć się w świecie, gdzie bajki ożywają, a muzyka ma czarodziejską moc? Zapraszamy Was na niezwykłą wyprawę – magiczną podróż przez krainy pełne czarów, śmiechu i niezwykłych przygód!

Wśród migoczących świateł pojawia się Ona – Zaczarowana Wróżka, w sukni utkanej z księżycowego blasku. Z uśmiechem wita wszystkie dzieci i ich opiekunów, zapraszając do wspólnej zabawy, gdzie każda nuta to zaklęcie, a każdy taniec to opowieść.

Na scenie pojawiają się także Monika i Piotr – dwójka śpiewających ‘’czarodziejów’’. Ich głosy przeniosą nas wprost do zaczarowanych lasów, podmorskich królestw i na zamkowe bale, gdzie dobro zawsze zwycięża.

Między muzycznymi opowieściami Wróżka zaczyna czarodziejski taniec zabawy! Będą baśniowe konkursy, animacje pełne śmiechu i wspólne czarowanie radości – wszystko w atmosferze czystej, bajkowej magii.

Barwne kostiumy, bajkowe wizualizacje, bańki, muzyka i tajemnicze światła tworzą wyjątkowy świat, w którym każdy – mały i duży – poczuje się jak bohater ulubionej baśni!

Informacje praktyczne:

• Koncert może być chwilami głośny – emocje jak z magicznej przygody!
• Używamy kolorowych, migających świateł – nawet na widowni, jak w prawdziwym czarodziejskim zamku!
• Dzieci do 2. roku życia wchodzą za darmo (na kolanach opiekuna).
• Po koncercie można bezpłatnie zrobić sobie zdjęcie z bajkowymi postaciami – na pamiątkę tej niezwykłej podróży!

Czas trwania: około godziny fantastycznej, czarującej zabawy!

Gotowi na podróż do krainy, gdzie wszystko może się zdarzyć? Wystarczy jedno zaklęcie... i zaczynamy!

"Cabaret w Operetce" – Operetka, jakiej jeszcze nie było!

Zapraszamy na niezwykły koncert – pełen muzycznego kunsztu, błyskotliwego humoru i szczypty szaleństwa!
To prawdziwa eksplozja dobrej energii, gdzie świat operetki spotyka kabaret – lekko, dowcipnie i z klasą!

W programie znane i lubiane arie oraz duety operetkowe w zupełnie nowym wydaniu – rozbawią, zachwycą i porwą do tańca!
Będzie śmiesznie, będzie pięknie, a momentami totalnie zwariowanie – wszystko po to, by dostarczyć Państwu solidną porcję śmiechu i endorfin.

A kiedy na scenie spotka się dwóch tenorów i sopranistka… można się spodziewać prawdziwego trzęsienia ziemi!

Wystąpią dla Państwa:
Joanna Wojtaszewska – sopran o głosie jak kryształ
Michał Musioł – tenor z poczuciem humoru
Kamil Roch Karolczuk – tenor z temperamentem
Kameraliści Zespołu Dowcipnego – mistrzowie muzycznego żartu

Czas trwania: ok. 80 minut nieustannej zabawy i muzycznych uniesień!

Nie musisz znać się na operetce, żeby świetnie się bawić!
To wieczór, podczas którego klasyka puszcza oko do kabaretu, a publiczność śmieje się, nuci i… nie chce wychodzić z sali. Przyjdź, oderwij się od codzienności i pozwól się porwać muzycznej przygodzie z przymrużeniem oka!